خوبه آدم همیشه یه راهی برای بازگشت بزاره ,بعضی وقتا دست خودم نیست, اینقدر عصبی میشم که میزنم همه ی اون چیزی رو که با تمام وجود و عشقم ساختم همه رو با چند جمله ی مزخرف به باد میدم, جملاتی که اصلا از ته دلم نیستن ,جملاتی که وقتی بعدا بهشون فکر می کنم مطمئن میشم توی لحظاتی که گفتمشون حتما خون به مغزم نرسیده , بعضی وقتا می تونم درستش کنم ولی وقتایی هست که دیگه خیلی دیر شده ... خیلی از ما اینجوری هستیم, صرفا اون جملاتی که به زبون میاریم حرفای دلمون نیستن, بعضی هاشون توی شرایط بد روحی زده شدن که هیچ کنترلی روی حرفایی که میزنیم نیست ,همیشه فرصت توضیح دادن به طرف مقابلمون بدیم, زود قضاوت نکنیم. با توام !حواست اینجاست؟؟؟
